Major Henryk Sucharski (1898–1946) był polskim oficerem, który zasłynął jako komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte podczas obrony we wrześniu 1939 roku. Urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie koło Tarnowa. Służbę wojskową rozpoczął w Armii Austro-Węgier w 1917 roku, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za co odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych. W 1938 roku awansował na stopień majora i objął stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. 1 września 1939 roku o godzinie 4:45 Westerplatte zostało zaatakowane przez niemiecki pancernik "Schleswig-Holstein", co oznaczało początek II wojny światowej. Załoga składająca się z około 200 żołnierzy pod dowództwem Sucharskiego stawiła opór przez siedem dni, odpierając ataki przeważających sił nieprzyjaciela. Jednakże, według niektórych źródeł, Sucharski miał wątpliwości co do sensu dalszej obrony i sugerował kapitulację już 2 września. W rzeczywistości przez większość czasu obroną dowodził jego zastępca, kapitan Franciszek Dąbrowski .Po kapitulacji Sucharski trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał w kilku obozach jenieckich. Po wojnie dołączył do II Korpusu Polskiego we Włoszech, gdzie objął stanowisko dowódcy 6. Batalionu Strzelców Karpackich. Zmarł 30 sierpnia 1946 roku w szpitalu wojskowym w Neapolu na zapalenie otrzewnej. Pochowano go na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima we Włoszech. W 1971 roku jego szczątki zostały przeniesione na Westerplatte.
